Mniej wiecej w połowie ubiegłego stulecia dr J. M. Honigberger zadziwił świat nauki opowieścią o joginie imieniem Haridas. Otóż jogin ten wprowadził się w trans kataleptyczny i został pogrzebany w ogrodzie. Przez 40 dni strażnicy pilnie strzegli jego grobu. Gdy jogina odkopano, był nieprzytomny, zimny i sztywny. Zaczęto mu przykładać gorące ręczniki na głowę, nacierać go, metodą sztucznego oddychania wtłaczać mu powietrze do płuc i w końcu Haridas powrócił do życia.

Nie mamy obecnie możliwości, by zweryfikować autentyczność tej historii, wszelako wyczyn tego rodzaju nie jest niemożliwy. Niektórzy joginowie potrafią tak bardzo spowolnić oddychanie, że pozwalają pogrzebać się żywcem na jakiś czas. Zdaje się, że dla Haridasa joga była przede wszystkim techniką fakirską, oczywiste jest jednak, że prawdziwej jogi nie należy mylić z posiadaniem mocy fakirskich. Już Budda ostrzegał swych uczniów przed nabywaniem i demonstrowaniem takich mocy.

A przecież sam Budda wcześniej przez długi czas uprawiał jogę, buddyzmu zaś nie sposób zrozumieć bez metod koncentracji jogicznej i medytacji.

Autor książki przedstawia tę opowieść na tle wielu innych, opowiada o różnych rodzajach jogi i ich słynnych przedstawicielach. Prezentuje techniki jogiczne.