Zaloguj się | Koszyk

Strona główna | Katalog | Dostawa Płatność | Kontakt | Warsztaty | Artykuły | Blog

Książka ta w sposób klarowny i przejrzysty wprowadza w świat praktyki radiestezyjnej z wykorzystaniem różdżki. Dzięki tej książce, krok po kroku, można nauczyć się posługiwania różdżką, a później tę wiedzę zastosować w praktyce, wykorzystać na użytek własny i swoich najbliższych.

Zdolności radiestezyjne posiada większość z nas! Książka jest w pełni zrozumiała dla początkujących, ale również zaawansowani radiesteci mogą znaleźć w niej wiele cennych informacji m.in. o różnego rodzaju specjalistycznych różdżkach, ich zastosowaniu oraz nigdzie niepublikowanych metodach pracy. Autor jest znanym w Polsce i za granicą radiestatą, publicystą oraz badaczem zjawisk nieznanych.

Terminował przed laty u najznakomitszych radiestetów w kraju, w Niemczech oraz w Szwajcarii, a dziś sam prowadzi cieszące się uznaniem kursy radiestezji. Jego dotychczasowe książki o radiestezji uważane są za jedne z najlepszych. To samo dotyczy artykułów z tej dziedziny, które ukazały się nie tylko w Polsce, ale i w Niemczech, Szwajcarii, Austrii, USA, Wielkiej Brytanii oraz na Węgrzech. Na międzynarodowym seminarium radiestezyjnym w Larnace na Cyprze otrzymał medal za swoją działalność na polu popularyzacji radiestezji.

Całość serii ABC Leszka Mateli stanowi unikalne kompendium radiestezji dla wszystkich.

Zapoznaj się z książką, jeśli nie wiesz:

• jaką różdżkę wybrać?
• jak nauczyć się nią posługiwać?
• jak wykorzystać różdżkę do zbadania mieszkania, działki lub własnego organizmu?
• jak posługiwać się specjalistycznymi różdżkami (Antena Lechera) (dla zaawansowanych).

Wstęp

Zdobycie umiejętności radiestezyjnych umożliwia człowiekowi wgląd w świat niewidzialnych wibracji wokół niego. Większość ludzi, po odpowiednim treningu, jest w stanie opanować posługiwanie się metodami radiestezyjnymi. Moja książka ma właśnie za zadanie nauczyć Państwa krok po kroku tej umiejętności, bądź ją udoskonalić i uzupełnić. W książce ABC różdżki, zarówno początkujący, jak i zaawansowani, mogą znaleźć przejrzyste informacje i wskazówki dotyczące pracy z różdżką. To właśnie ona, szczególnie w warunkach terenowych i w czasie badań w ruchu, staje się nieodzownym przyrządem radiestezyjnym.

Druga część książki zawiera informacje dla osób, które opanowały ćwiczenia zaprezentowane w pierwszej części książki oraz dla radiestetów, którzy mają już pewne doświadczenia różdżkarskie. W części tej można znaleźć m.in. unikalne opisy różdżek obiektywizujących pomiar np. anteny Lechera, różdżek z kondensatorami, a nawet różdżek elektronicznych.

Opanowanie techniki posługiwania się różdżką wiąże się z obudzeniem zdolności do odczuwania i badania świata niewidzialnych energii wokół nas. Radiestezja jest metodą badawczą zajmującą się wykrywaniem i badaniem różnego rodzaju promieniowań i oddziaływań, niedostrzegalnych gołym okiem, a często nie dających się zarejestrować nawet najnowocześniejszą aparaturą pomiarową. Nie należy w niej dopatrywać się niczego magicznego ani sensacyjnego. Decydujący w radiestezji jest człowiek, jego wrażliwość, zdolność koncentracji i umiejętność interpretacji odbieranych sygnałów. Różdżka, podobnie jak wahadło, jest jedynie wskaźnikiem odbieranych sygnałów. Sam termin radiestezja wywodzi się od łacińskiego słowa radius (promień) i greckiego aisthesis (wrażliwość). Tak więc radiestezja to wrażliwość na różnego rodzaju promieniowania i związana z tym sztuka ich wykrywania. Termin radiestezja wprowadził do obiegu w latach trzydziestych francuski ksiądz-radiesteta Alexis Bouly. Przedtem mówiono o rabdomancji albo po prostu różdżkarstwie i wahadlarstwie.

Istota pracy z różdżką.
Od początku naszych kontaktów z praktyką radiestezyjną powinniśmy zdać sobie sprawę, iż najważniejszy w badaniach radiestezyjnych jest sam człowiek. To on właśnie spełnia rolę urządzenia pomiarowego odbierającego różnego rodzaju promieniowania. Różdżka i wahadło pełnią tylko rolę wskaźników umożliwiających odczyt docierających do nas sygnałów. Zarówno do podświadomości człowieka, jak i do nadświadomości dochodzi wiele informacji, które nie trafiają do sfery świadomej. Zakres odbieranej przez nas rzeczywistości może zostać znacznie poszerzony przez uświadomienie sobie tych sygnałów za pomocą metod radiestezyjnych. Najważniejsze jest odpowiednie zakodowanie sobie sposobu odczytywania odbieranych informacji, czyli umówienie się z własną podświadomością. Najlepszymi radiestetami są właśnie ludzie, którzy posiadają dobry dostęp do swojej intuicji i ukrytych sfer swojej psychiki. Radiesteta nastawia się przede wszystkim na odebranie (jeśli się pojawią) określonych sygnałów oraz ustala, w którą stronę i w jakiej skali ma wychylać się różdżka lub obracać wahadło i co będzie oznaczała taka reakcja. Nie jest więc tak, że przyrząd potrafi reagować sam. Wychylenia różdżki czy obroty wahadła powodowane są mimowolnymi drganiami ręki.

Warunki udanej pracy różdżkarskiej.
Do ćwiczeń różdżkarskich musisz znaleźć spokojne miejsce. W czasie ćwiczeń przyjmij wygodną i niekrępującą postawę, bez względu na to czy stoisz, siedzisz, czy przeprowadzasz badania idąc. Staraj się nie krzyżować nóg ani rąk. Przed i po każdym badaniu należy różdżką lekko uderzyć o ścianę dla rozładowania zgromadzonych ładunków i odimpregnowania jej. Oddychaj spokojnie i miarowo. Pogłębienie i wyregulowanie oddechu pozwala zwalczyć autosugestię i dekoncentrację, a także zapobiega błędom w pracy radiestezyjnej. Nie śpiesz się wykonując ćwiczenia z różdżką. Śpiesząc się, nie uzyskasz poprawnych wyników. Jeśli czujesz się zmęczony, odłóż różdżkę i odpocznij, a dopiero jak zregenerujesz siły przystąp do ćwiczeń. Kontroluj wyniki badań powtarzając pomiary z użyciem różnych typów różdżek. Zawsze, jeśli będzie to możliwe, staraj się zweryfikować swoje badania radiestezyjne. Pomoże Ci to coraz trafniej odczytywać za pomocą różdżki napływające sygnały i stopniowo będzie umacniać Twoją wiarę we własne możliwości.

Wybieramy różdżkę.
Podczas pierwszych kontaktów z metodami różdżkarskimi powinniśmy dokonać wyboru najbardziej odpowiadającej nam różdżki. Gdy taką znajdziemy, nie znaczy to, że inny sprzęt mamy całkowicie odrzucić. Wręcz przeciwnie, warto dla weryfikacji badań używać różnych różdżek i wahadeł. Każdy radiesteta powinien mieć swoją podstawową różdżkę oraz wahadło, których użycie, przy najczęściej wykonywanych pomiarach, wychodzi mu najsprawniej. Natomiast do określonych badań specjalistycznych i weryfikacji stosować należy w szerokim zakresie różny sprzęt. Niektóre źródła podają, że różdżką dwuramienną potrafi posługiwać się tylko 15-30% osób. Może jest tak rzeczywiście, jeśli osobie całkowicie nieprzygotowanej wręcza się różdżkę i każe przeprowadzać badania. Z moich doświadczeń wynika zupełnie coś innego. Zauważyłem mianowicie, że ponad 90% osób, które opanowały wcześniej umiejętność posługiwania się wahadłem, jest w stanie również nauczyć się używania któregoś z rodzajów różdżek. Zazwyczaj najwięcej problemów sprawia różdżka dwuramienna, nieco mniej różdżka jednoramienna i różdżki hiszpańskie (rezonatory). Wszystko jest jednak kwestią ćwiczeń i wytrwałości. Żaden radiesteta nie powinien swoich umiejętności ograniczać do posługiwania się jedynie różdżką bądź wahadłem. Ograniczenie się do używania tylko jednego przyrządu zawęża możliwości weryfikacji i prowadzi do błędów.

Do naszych pierwszych ćwiczeń różdżkarskich używajmy różdżki dołączonej do niniejszej książki. Nadaje się ona do wszystkich ćwiczeń wykorzystujących różdżkę dwuramienną. Jednocześnie warto, abyśmy wypróbowali też inny sprzęt. Książka ma właśnie za zadanie pomóc w posługiwaniu się również nim. A więc dopiero, gdy poćwiczymy z różnymi różdżkami, zdecydujmy, która różdżka będzie stanowić nasze podstawowe wyposażenie, a której (bądź których) będziemy używać rzadziej, do specyficznych pomiarów.

Różdżka dwuramienna.
To z pewnością najbardziej rozpowszechniony rodzaj różdżki. Do jej podstawowych wad należy fakt, iż przy badaniach mamy zajęte obie dłonie, a do zalet możliwość regulacji jej czułości za pomocą zwiększania lub zmniejszania siły napięcia ramion różdżki. Wielu radiestetów uważa właśnie różdżkę dwuramienną za najpewniejszy środek w pomiarach radiestezyjnych. Od najdawniejszych wieków była ona podstawowym narzędziem radiestety. Wykonywano ją przede wszystkim z drewna. Używano do tego rozdwojonych gałęzi, najczęściej leszczyny, wierzby, klonu lub dębu. Jeżeli będziemy chcieli sporządzić samodzielnie taką różdżkę, zwróćmy uwagę, aby wybrana przez nas gałąź miała dostateczną elastyczność i sprężystość. Jej długość winna wynosić od 35 do 50 cm. Powinna ona, nawet po silnym wygięciu, powracać do pierwotnej formy. Gałąź nie może też być sucha. To, że kiedyś zalecano wycinanie różdżki w czasie pełni Księżyca nie było wcale, jak się to wielu osobom wydaje, jakimś czczym zabobonem. Badania wykazują, że drzewa właśnie w okresie pełni posiadają najwięcej soków. Taka nasycona sokami różdżka zyskuje optymalne właściwości, dzięki którym dobrze nadaje się do poszukiwań radiestezyjnych. Dodatkowo drewnianą różdżkę zaleca się od czasu do czasu moczyć w wodzie.

Drewniane różdżki nie nadają się jednak do długotrwałego użytkowania i trzeba je często wymieniać. Nic dziwnego, iż obecnie rozpowszechniły się różdżki dwuramienne wykonane ze sprężystego metalowego drutu, a nawet tworzyw sztucznych. Przy wyborze różdżki z metalu lub tworzyw zawsze zwracamy uwagę na to, jak się różdżka wygina i czy powraca, nawet po silnym wygięciu, do pierwotnego kształtu. Bez wypróbowania stopnia sprężystości nie kupujmy nigdy różdżek, a te spośród nich, które odkształcają się na trwałe po kilku próbach, natychmiast zwracajmy do producenta z powodu użycia przez niego nieodpowiedniego materiału.

Wstępne próby z różdżką dwuramienną.
Sposób trzymania różdżki dwuramiennej zależy od materiału, z którego jest ona zbudowana. Delikatną różdżkę zbudowaną z lekkiego materiału lub posiadającą nieduże rozmiary, trzymamy w trzech pierwszych palcach każdej ręki. Palce wskazujący i środkowy przytrzymują ramiona różdżki od zewnątrz, a kciuki od wewnątrz. Możemy uchwycić różdżkę zarówno od góry (ilustr. 3 a), jak i od dołu (ilustr. 3 b).
Najważniejsze po uchwyceniu różdżki jest znalezienie tzw. momentu równowagi chwiejnej. Chodzi o napięcie różdżki w taki sposób, aby znalazła się ona w równowadze, ale jednocześnie była ona w stanie zareagować na sygnał, który napłynie z naszej podświadomości i objawi się drganiami mięśni. Różdżka ma zatem znaleźć się w zrównoważonej pozycji pionowej, ale gdy zadrżą mięśnie rąk, powinna się wychylić zgodnie z przyjętą konwencją (o czym za chwilę).

Nieco inaczej zaleca się trzymać różdżki ciężkie i duże. Używamy do tego wszystkich palców, jak to widoczne jest na rysunku. (ilustr. 4 a i b.) W tym przypadku, podobnie jak poprzednio, możemy zastosować zarówno chwyt od góry czyli nachwyt (a) i od dołu (b). Kciuki mogą przylegać do palców, mogą też pozostawać nieco odchylone i blokować uchwyty różdżki po bokach. Blokowanie uchwytów kciukami uważam za bardzo dobre rozwiązanie, gdyż poprzez siłę nacisku kciuków możemy nie dopuszczać do przypadkowych wychyleń różdżki.

Błędem popełnianym często przez początkujących różdżkarzy jest brak panowania nad ruchami różdżki. Pamiętajmy o tym, o czym była mowa we wstępie. Różdżka ma jedynie sygnalizować odebrane informacje. Wystarczy jej drobny, aczkolwiek zdecydowany ruch. Zaraz po odebraniu sygnału tłumimy ten ruch. Nie możemy bać się, że uderzy nas ona w pierś lub jeszcze gorzej w twarz.

A teraz wykonajmy pierwsze wstępne ćwiczenia w napinaniu różdżki. Uchwyćmy różdżkę na różne sposoby: najpierw tylko trzema palcami, a następnie całą dłonią, raz nachwytem z góry, raz podchwytem z dołu. Uczmy się w każdej z tych pozycji dozować siłę napięcia różdżki, aby pozostawała ona w poziomie w równowadze chwiejnej. Jak już będziemy umieli utrzymywać napiętą różdżkę w równowadze, możemy zacząć ćwiczyć konwencję mentalną i podstawowe ruchy różdżki.
Konwencja mentalna to inaczej zaprogramowanie ruchów różdżki umożliwiające interpretację ich odczytu. Musimy ustalić, co będzie oznaczało, gdy różdżka dwuramienna opadnie w dół, a co, gdy wykona ruch w górę. Konwencja mentalna przyporządkowuje mimowolne drgania mięśni rąk sterowane przez naszą podświadomość ruchom różdżki. Najwygodniej jest ustalić, że wychylenie różdżki od płaszczyzny poziomej w górę będzie oznaczać odpowiedź tak, a wychylenie w dół odpowiedź nie. Napnijmy różdżkę poprzez odpowiednie wygięcie jej. Spróbujmy zadać pytanie, na które znamy odpowiedź. Najpierw pytanie na: tak, a potem pytanie na nie. Powiedzmy, że ćwiczenia wykonujemy w sobotę. Zadajemy pytanie: Czy dzisiaj jest sobota?. Różdżka, aby potwierdzić, powinna podnieść się do góry. Gdy to nie wyjdzie za pierwszym razem, jeszcze raz powtórzmy ćwiczenie, napinając jeszcze mocniej różdżkę. Koncentrujemy się na pytaniu odblokowując się na napływające sygnały.

Następnie spróbujmy przećwiczyć opadający ruch różdżki oznaczający nie. Spytajmy: Czy dzisiaj jest czwartek? Wybieramy oczywiście takie pytanie, na które odpowiedź winna brzmieć nie. Różdżka według ustalonej wcześniej konwencji powinna opaść z płaszczyzny poziomej w dół.

W przypadku dni tygodnia odpowiedzi są jednoznaczne. Może być jednak taka sytuacja, że pytanie będzie nieprecyzyjnie postawione lub nie będzie na nie odpowiedzi, wówczas różdżka mimo prawidłowego napięcia pozostanie w bezruchu.
Pamiętajmy, że można ustalić dowolną konwencję ruchów. Nie powinno się jej jednak potem zmieniać. Osoby, które przyzwyczaiły się do własnej konwencji, mogą pozostać przy wyuczonej wcześniej interpretacji wskazań różdżki.

Powtórzmy poprzednie ćwiczenie pytając o różne rzeczy i obserwujmy ruchy różdżki. Najpierw pytania winny dotyczyć kwestii, w których znamy odpowiedź na pytanie, a następnie spraw, co do których nie znamy odpowiedzi, ale możemy je łatwo sprawdzić i zweryfikować. Pamiętajmy, że pytania trzeba redagować w ten sposób, aby różdżka mogła odpowiadać tak lub nie. Gdy zakodujemy już sobie sposób odpowiadania poprzez wychylenia różdżki, możemy przejść do innych ćwiczeń. Ważna jest wola bierna, nastawienie się na odbiór. Inaczej można zmusić różdżkę do różnych ruchów i wyniki nie będą miarodajne. Przed i po każdym badaniu należy różdżkę lekko uderzyć o ścianę dla rozładowania zgromadzonych ładunków i odimpregnowania jej.

Spis zawartości

Część pierwsza
1. I ty możesz zostać radiestetą..... 9
Pierwsze kroki z różdżką dla każdego….. 9

1.1. Wstęp….. 9
1.2. Istota pracy z różdżką..... 10
1.3. Warunki udanej pracy radiestezyjnej….. 11
1.4. Wybieramy różdżkę..... 11
1.5. Różdżka dwuramienna….. 12
1.5.1. Ćwiczenia wstępne z różdżką dwuramienną..... 14
1.6. Różdżki hiszpańskie (rezonatory)..... 18
1.6.1. Ćwiczenia wstępne z różdżkami hiszpańskimi….. 19
1.7. Różdżka jednoramienna….. 20
1.7.1. Ćwiczenia wstępne z różdżką jednoramienną..... 21
1.8. Lokalizacja cieków przy pomocy różdżek….. 23
1.9. Badanie głębokości cieku….. 30
1.9.1. Pomiar za pomocą metody bezpośredniej….. 30
1.9.2. Pomiar z wykorzystaniem prawa biskupa….. 32
1.10. Ustalanie kierunku napływu wody….. 35
1.11. Jak znaleźć siatkę szwajcarską?..... 37
1.12. Poszukiwanie siatki diagonalnej….. 42
1.13. Wykrywanie promieniowań sieciowych za pomocą biorezonatorów….. 46
1.14. Badanie mocy promieniowań..... 48
1.15. Znajdowanie promieniowania struktur geologicznych….. 51
1.16. Pomiar promieniowań elektromagnetycznych….. 54
1.17. Poszukiwanie promieniowań radioaktywnych….. 57
1.18. Pomiar promieniowań nakładających się na siebie….. 58
1.19. Badanie jakości wody….. 59
1.20. Energie lewoskrętne i prawoskrętne….. 59
1.21. Określanie polaryzacji za pomocą różdżki….. 62
1.21.1. Badanie polaryzacji ciała ludzkiego….. 64
1.21.2. Przywracanie prawidłowej polaryzacji….. 66
1.22. Błędy w pracy z różdżką i ich unikanie….. 67
1.23. BHP pracy z różdżką..... 69
1.23.1. Ogólne zasady BHP pracy….. 69
1.23.2. Odpromieniowanie za pomocą różdżki….. 70
1.23.3. Wyobraźnia w radiestezyjnym BHP….. 70
1.24. Zapobieganie autosugestii i sugestii….. 71
1.25. Potwierdzanie i sprawdzanie wskazań różdżki….. 72
1.26. Kontrola wskazań różdżkarskich za pomocą testu kinezjologicznego….. 73
1.27. Konserwacja sprzętu różdżkarskiego….. 74

Część druga…..
Praca z różdżką dla zaawansowanych….. 77
2.1. Testowanie produktów spożywczych i napojów….. 77
2.2. Kontrola skuteczności działania odpromiennika….. 78
2.3. Badanie miejsc mocy metodami różdżkarskimi….. 79
2.3.1. Pomiar mocy promieniowania w miejscu mocy….. 79
2.3.2. Lokalizacja ślepego źródła i cieków wznoszących się..... 83
2.3.3. Skrzyżowania układów promieniowań sieciowych w miejscu mocy….. 85
2.3.4. Badanie struktur geologicznych dookoła miejsca mocy….. 86
2.3.5. Pomiary stref geomantycznych ley lines….. 87
2.3.5.1. Pomiar występowania i ukierunkowania stref….. 87
2.3.5.2. Badanie składników strefy….. 90
2.3.6. Lokalizacja promieniowania pierścieniowego….. 92
2.3.7. Poszukiwanie promieniowania gwiaździstego….. 94
2.3.8. Lokalizacja aquatastów….. 96
2.4. Pomiar energii kształtów i symboli….. 97
2.5. Poszukiwanie blokad energetycznych….. 99
2.6. Sprawdzanie stanu równowagi energetycznej w kanałach akupunktury….. 100
2.7. Badania różdżkarskie ze świadkiem….. 103
2.8. Praca diagnostyczna z różdżką jednoramienną..... 105
3. Jak powstaje reakcja różdżki?..... 109
4. Radiestezja a nauka….. 117
5. Różdżki dla zaawansowanych….. 127
5.1. Aparat Avrila….. 127
5.2. Różdżka z Czelabińska….. 128
5.3. Różdżka jednoramienna z wymiennymi antenami….. 129
5.4. Aurametr….. 130
5.5. Różdżka z pętlą rezonacyjną..... 131
5.6. Biotensor dr Oberbacha….. 132
5.7. Technika długości chwytu….. 133
5.8. Antena Lechera….. 135
5.8.1. Wyskalowanie różdżki antenowej Lechera….. 138
5.9. Różdżka Rayotest i Sanotron….. 142
5.10. Modele różdżek z czterech stron świata….. 145
5.11. IGA-1 – różdżka elektroniczna….. 148
5.12. Urządzenie pomiarowe Heinricha Kehlbecka….. 151
6. Metodologia ekspertyzy radiestezyjnej….. 153
6.1. Określenie zakresu badań..... 153
6.2. Zbadanie przebiegu żył wodnych….. 153
6.3. Lokalizacja skrzyżowań siatki szwajcarskiej….. 154
6.4. Lokalizacja skrzyżowań siatki diagonalnej….. 155
6.5. Pomiar promieniowań elektromagnetycznych i radioaktywnych….. 155
6.6. Analiza innych szkodliwych czynników….. 155
6.7. Przekazanie właścicielowi mieszkania zaleceń ustnych dotyczących badań..... 156
6.8. Sporządzenie planu ekspertyzy radiestezyjnej….. 157
6.9. Ewentualne założenie odpromienników….. 157
6.10. Kontrola skuteczności działania zastosowanych odpromienników….. 158
6.11. Izogeopatyczne przedstawienie badanego terenu….. 159

7. Zakończenie….. 161
8. Bibliografia….. 162
8.1. Wybór książek dotyczących różdżkarstwa i radiestezji….. 162
8.2. Bibliografia ważniejszych artykułów Leszka Mateli omawiających zagadnienia radiestezji i tematy pokrewne….. 166
8.3. Bibliografia publikacji książkowych Leszka Mateli poświęconych radiestezji i zagadnieniom pokrewnym….. 169

Powiedz co myślisz o tym produkcie - dodaj swoją opinię