Dwaj wielcy mistrzowie buddyzmu tybetańskiego, Dilgo Khjentse Rinpocze i Patrul Rinpocze, opisują wszystkie etapy duchowej praktyki, począwszy od wzbudzenia podstawowej altruistycznej motywacji, która determinuje wejście na drogę ku oświeceniu, po bezpośrednie, wykraczające poza intelekt doświadczenie absolutnej prawdy będące urzeczywistnieniem metod Wielkiej Pieczęci (mahamudra) i Wielkiej Doskonałości (dzogczen).

Źródłowym tekstem jest poemat Patrula Rinpocze, jednego z najsłynniejszych mistrzów XIX wieku. Patrul Rinpocze żył zgodnie z tym, czego nauczał, wędrując po wschodnim Tybecie, pomieszkując w górskich jaskiniach i u stóp leśnych drzew, wolny od wszelkich przywilejów i bogactw związanych z jego pozycją słynnego duchowego nauczyciela. Słowa Patrula Rinpocze charakteryzuje świeżość i prostota, które w połączeniu z klarownym i praktycznym komentarzem Dilgo Khjentse Rinpocze czynią z tego dzieła jasny i zwięzły wykład na temat całości buddyjskiej drogi.

Jego Świątobliwość Dilgo Khjentse Rinpocze (1910–1991), zwierzchnik szkoły njingma buddyzmu tybetańskiego, był jednym z największych mistrzów buddyjskich naszych czasów, jednym z ostatnich lamów, którzy ukończyli swą edukację w jeszcze wolnym Tybecie. Dilgo Khjentse stał się wzorem nauczyciela, którego duchowa podróż doprowadziła do niezwykle głębokiej wiedzy i rozpoznania ostatecznej natury umysłu. Dla wszystkich, którzy go spotkali był źródłem miłującej dobroci, mądrości, współczucia i wyzwalającej mocy. Był mistrzem wielu współczesnych nauczycieli buddyzmu tybetańskiego, jego uczniami byli m.in.: XIV Dalajlama oraz Dzongsar Khjentse Rinpocze.