Zdolności radiestezyjne posiada większość z nas. Trzeba je tylko odkryć i wyćwiczyć. Książka w sposób klarowny wprowadza czytelnika w świat praktyki radiestezyjnej z wykorzystaniem biometrów. Ich przeznaczeniem jest zapewnienie radiestecie wystarczającej koncentracji na badanym zakresie tematycznym, np. na wykazie ziół, zawartości witamin, czy parametrach wody. Biometry stanowią ogromne wsparcie w pracy radiestezyjnej oraz bogate źródło specjalistycznej wiedzy.
Dzięki tej książce, krok po kroku, można nauczyć się posługiwania się biometrami. Znajduje się w niej kompletny zestaw biometrów, które można, w zależności od stopnia zaawansowania oraz potrzeb, wykorzystać na użytek własny i swoich najbliższych. Książka przeznaczona jest zarówno dla początkujących jak i zaawansowanych.
Leszek Matela jest znanym w Polsce i za granicą radiestetą, publicystą i badaczem zjawisk nieznanych. Terminował przed laty u najznakomitszych radiestetów w kraju jak i w Niemczech oraz w Szwajcarii a dziś sam prowadzi cieszące się uznaniem kursy radiestezji.
Jego dotychczasowe książki o radiestezji uważane są za jedne z najlepszych. To samo dotyczy artykułów z tej dziedziny, które ukazały się nie tylko w Polsce, ale i w Niemczech, Szwajcarii, Austrii, USA, Wielkiej Brytanii oraz na Węgrzech. Na międzynarodowym seminarium radiestezyjnym w Larnace na Cyprze otrzymał medal za swoją działalność na polu popularyzacji radiestezji.
Fragment
Biometr człowieka astronomicznego
1. Wstęp
We współczesnym świecie wyraźnie przejawia się tendencja do daleko posuniętej specjalizacji różnych dziedzin wiedzy. W związku z tym ludziom coraz trudniej o wgląd w to, co się wokół nich dzieje, coraz trudniej o orientację w otaczającym świecie. Taką szansę daje nam radiestezja, uniwersalna metoda pomiarowa i poznawcza. Rozwinięcie i uszczegółowienie pomiarów radiestezyjnych umożliwia stosowanie biometrów. Biometr jest rodzajem radiestezyjnego przyrządu pomiarowego składającego się z liniału z podziałką. Biometry mogą być linearne i koliste, mogą posiadać formę diagramów i tabel. Mogą też przedstawiać jakiś rysunek bądź schemat. Ich przeznaczeniem jest zapewnienie radiestecie wystarczającej koncentracji na badanym zakresie tematycznym, a więc np. na wykazie ziół, zawartości witamin czy parametrach wody. Istnieje wiele biometrów i ciągle tworzy się nowe. Posługiwanie się biometrami stanowi ogromne wsparcie w pracy radiestezyjnej. Częścią biometra, prócz podziałki, jest również pole przeznaczone na kontakt z badanym obiektem lub miejscem na tzw. świadka radiestezyjnego, czyli próbki danej substancji. Za twórcę biometrów uważany jest francuski radiesteta Antoine Bovis.
W zasadzie biometry przeznaczone są do pracy z wahadłem i tylko przy niewielu rodzajach pomiarów mogą być używane różdżki (i to jednoramienne przede wszystkim). Przyjrzyjmy się więc, jak używa się wahadła do pracy z biometrami.
2. Podstawy użycia wahadła do pracy z biometrami
Zanim przejdziemy do właściwego wykorzystywania biometrów radiestezyjnych, opanujmy lub powtórzmy podstawowe ćwiczenia niezbędne do praktyki wahadlarskiej.
2.1. Zasady posługiwania się wahadłem
Aby nauczyć się posługiwania wahadłem, należy zdać sobie sprawę jakie jest źródło ruchów wahadła. Otóż opierają się one na mimowolnych ruchach mięśni rąk. Instrumentem badawczym w radiestezji jest sam człowiek, który swoją sferą podświadomą i nadświadomą odbiera znacznie szerszy zakres rzeczywistości niż za pomocą zmysłów. Ruchy wahadła i ich odczytywanie to sposoby porozumiewania się z własną pod- i nadświadomością. Dlatego ważna jest koncentracja na wykonywanym pomiarze oraz odpowiednia interpretacja ruchów wahadła. Użycie biometru znacznie pomaga w koncentracji na badaniu, które przeprowadzamy.
2.2. Sposób trzymania wahadła
Najpierw znajdujemy miejsce na sznurku, za które powinniśmy trzymać wahadło. Ćwiczenia wykonujemy siedząc przy stole. Jedną rękę kładziemy, a łokieć drugiej opieramy o stół. Do trzymania sznurka używamy palca wskazującego i kciuka prawej dłoni (leworęczni mogą trzymać wahadło w lewej ręce). Chwytamy sznurek tuż przy zawieszeniu wahadła. Jeśli sznurek wystaje, chowamy go w dłoni, aby się nie plątał. Koncentrujemy się na zadaniu znalezienia najlepszego miejsca na sznurku do uchwycenia wahadła. Powoli opuszczamy wahadło zmieniając miejsce trzymania nitki. Posuwamy się powoli ku górze nitki. Gdy uchwycimy ją w odpowiednim miejscu, odczujemy lekkość i płynność ruchów wahadła. Miejsce to zaznaczamy za pomocą kolorowego koralika lub węzełka. Pracując z wahadłem będziemy zawsze trzymali sznurek wahadła za ów koralik lub węzełek. Pamiętajmy, aby nie napinać mięśni. Nie oczekujmy nagłych i szybkich ruchów wahadła. Wystarczy, że wahadło trzymane za nitkę w danym punkcie zacznie wykonywać nieznaczne ruchy. Jeśli za pierwszym razem dojdziemy do końca nitki i nie znajdziemy właściwego miejsca, odprężmy się przez chwilę i powtórzmy poszukiwania, począwszy od zawieszenia wahadła. Jeśli i to nie pomoże, próbujmy w innym dniu odblokować się i przeprowadzić analogiczne próby. Innym wyjściem jest też chwytanie wahadła przy dalszych ćwiczeniach po prostu w połowie sznurka oraz praca nad własną wrażliwością i kontaktem z intuicją. Pamiętajmy, że do pracy z biometrami używamy najlepiej wahadła ze spiczastym czubkiem.
(Szczegółowo procedurę znajdowania miejsca na nitce opisuję w mojej książce ABC wahadła – rozdział 1.5.)
Terapia kamieniami szlachetnymi i minerałami
2.3. Podstawowe ruchy wahadła
Poćwiczmy jeszcze ruchy wahadła. Przed każdym ćwiczeniem lekko uderzamy wahadłem o brzeg stołu lub ścianę w celu rozładowania. Do podstawowych ruchów wahadła należą:
- krążenia prawoskrętne (zgodne z ruchem wskazówek zegara),
- krążenia lewoskrętne (przeciwne do ruchu wskazówek zegara),
- oscylacje podłużne (wzdłuż ciała radiestety, od prawej strony do lewej),
- oscylacje poprzeczne (w poprzek ciała, od brzucha i klatki piersiowej na zewnątrz).
Najpierw świadomie poruszmy wahadłem, aby wykonać cztery wymienione ruchy. Następnie przeprowadźmy ćwiczenie, w którym to wahadło przejdzie od ruchów okrężnych prawoskrętnych do oscylacji poprzecznych. Połóżmy przed sobą na stole jabłko. Doprowadźmy wahadło do krążenia. Zadajmy pytanie: “Gdzie znajduje się jabłko?”. Przyjmujemy założenie. Wahadło poprzez oscylacje poprzeczne (od ciała na zewnątrz) wskaże kierunek, w którym się jabłko znajduje. Zadanie jest oczywiście łatwe, ponieważ jabłko leży przed nami w widocznym miejscu. Będziemy wykonywać bardziej skomplikowane ćwiczenia. Na razie chodzi o wyćwiczenie zmiany ruchów wahadła w reakcji na napływające bodźce.
2.4. Ruchy prawoskrętne i lewoskrętne wahadła
Spróbujmy teraz poćwiczyć krążenia prawoskrętne zgodne z ruchem wskazówek zegara. Tego typu ruchy interpretowane są zazwyczaj jako sygnał potwierdzający. Nadajemy wahadłu ruch oscylujący. Będzie to pozycja wyjściowa do badań. Znacznie łatwiej uzyskiwać odpowiedzi, gdy wahadło jest w ruchu. Postawmy pytanie, na które wiemy, że odpowiedź brzmi: tak. Powiedzmy, że ćwiczenia wykonujemy w sobotę. Zadajemy więc pytanie: “Czy dzisiaj (w miejscu gdzie się znajduję) jest sobota?”. Wahadło z oscylacji winno przejść do krążenia zgodnie ze wskazówkami zegara, bo taki ruch przyjęliśmy, gdy odpowiedź będzie brzmiała: “tak”. Zwróćmy uwagę na precyzyjne stawianie pytań. W tym celu podkreśliliśmy, że pytanie dotyczy miejsca badań, gdyż np. w Australii w danej chwili może być już niedziela. Zawsze tak formułujmy pytania, aby wahadło mogło odpowiedzieć jednoznacznie: tak lub nie.
Wykonajmy następne ćwiczenie z odpowiedzią przeczącą. Nadajemy wahadłu ruch oscylujący. Przyjmujemy założenie, że wahadło przejdzie od oscylacji do krążeń lewoskrętnych, gdy odpowiedź zabrzmi: “nie”. Postawmy na przykład pytanie: “Czy dzisiaj jest wtorek ?” (wymieniamy dowolny dzień, aby odpowiedź była negatywna). Wahadło zacznie krążyć w przeciwną stronę w stosunku do ruchu wskazówek zegara.
Najlepiej przyjąć następującą konwencję mentalną (sposób odczytywania ruchów sprzętu radiestezyjnego):
- ruchy koliste – jednoznaczna odpowiedź na “tak” lub na “nie”,
- ruchy eliptyczne – odpowiedź mniej pewna, a więc: “nie całkiem”, “trochę”, “niekiedy” itp.,
- bezruch wahadła – informuje o braku możliwości odpowiedzi lub o źle postawionym pytaniu.
Pamiętajmy, że możemy ustalić dowolną konwencję ruchów. Nie powinno się jej jednak potem zmieniać. Osoby, które przyzwyczaiły się do innej konwencji, mogą pozostać przy wyuczonej wcześniej interpretacji wskazań wahadła, jeśli stosowana jest ona przez nie od dawna i daje prawidłowe wyniki w pracy radiestezyjnej. Jeśli te warunki nie są spełnione, warto zadać sobie nieco trudu i przyzwyczaić się do podanej wyżej konwencji, którą stosuje większość radiestetów. Ta sama uwaga dotyczy osób leworęcznych.
Powtórzmy poprzednie ćwiczenie, pytając o różne rzeczy i obserwujmy ruchy wahadła. Najpierw pytania winny dotyczyć kwestii, w których znamy odpowiedź na pytanie, a następnie spraw, co do których nie znamy odpowiedzi, ale możemy je łatwo sprawdzić i zweryfikować. Pamiętajmy, że pytania trzeba redagować w ten sposób, aby wahadło mogło odpowiadać tak lub nie. Gdy zakodujemy już sobie sposób odpowiadania poprzez wahadło, możemy przejść do innych ćwiczeń. Ważna jest wola bierna, nastawienie się na odbiór. Inaczej można zmusić wahadło do różnych ruchów i wyniki nie będą miarodajne.
Spis zawartości
1. Wstęp 9
2. Podstawy użycia wahadła do pracy z biometrami 10
2.1. Zasady posługiwania się wahadłem 10
2.2. Sposób trzymania wahadła 10
2.3. Podstawowe ruchy wahadła 11
2.4. Ruchy prawoskrętne i lewoskrętne wahadła 12
2.5. Badania porównawcze promieniowań 13
2.6. Ustalanie daty przy pomocy biometru 14
2.7. Badanie biowitalności 19
2.7.1. Pomiar w skali Bovisa 19
2.7.1.1. Badanie bezpośrednie 20
2.7.1.2. Badanie z wykorzystaniem świadka radiestezyjnego 21
2.7.1.3. Dziesięciokąt jako wzmacniacz świadka radiestezyjnego 21
2.7.2. Pomiar w skali dr Marty 23
2.8. Pomiar zdolności radiestezyjnych (wrażliwości radiestezyjnej) 24
2.9. Kontrola wyników 25
2.9.1. Sprawdzanie wyników biometrem 25
2.9.2. Sprawdzanie wyników za pomocą testu kinezjologicznego 26
2.10. Znalezienie przyczyn błędów 27
3. Praktyka radiestezyjna z biometrami 28
3.1. Biometry uniwersalne 28
3.1.1. Uniwersalny biometr dwustronny 28
3.1.2. Kolisty biometr procentowy 31
3.1.3. Koliste biometry liczbowe 32
3.1.4. Kolisty biometr literowy 33
3.2. Analiza obciążeń środowiskowych 34
3.2.1. Biometr do analizy obciążeń środowiskowych 34
3.2.2. Ogólna skala obciążeń 35
3.2.3. Dziesięciostopniowa skala szkodliwości 36
3.3. Pomiar mocy promieniowania 37
3.3.1. Skala 10-stopniowa 37
3.3.2. Zasady skali Bovisa 38
3.3.3. Zasady skali B-S-M 38
3.3.4. Biometr do określania zakresów skali B-S-M 39
3.3.5. Biometry szczegółowe do pomiaru poszczególnych zakresów 40
3.4. Określanie rodzaju zanieczyszczenia środowiska 42
3.4.1. Pomiary zanieczyszczeń elektromagnetycznych środowiska 43
3.4.1.1. Pomiar oddziaływania pól EM 44 3.4.2. Badanie zanieczyszczeń chemicznych w środowisku mieszkalnym 46
3.4.2.1.Rakotwórcze związki chemiczne 46
3.4.2.2. Szkodliwe toksyny w farbach, klejach, rozpuszczalnikach 47
3.4.2.3. Zanieczyszczenia powietrza (zewnętrzne) 48
3.4.2.4. Zanieczyszczenia biologiczne w środowisku mieszkalnym 49
3.4.3. Określanie rodzaju zanieczyszczeń żywności 50
3.4.3.1. Zanieczyszczenia chemiczne żywności 51
3.4.3.2. Naturalne substancje toksyczne w żywności 52 3.4.3.3. Szkodliwe barwniki spożywcze 53
3.4.3.4. Konserwanty 54
3.4.3.5. Antyutleniacze i emulgatory 55
3.4.3.6. Zanieczyszczenia biologiczne produktów spożywczych 57
3.5. Biometry do poszukiwania wody i jej badań 58
3.5.1. Pomiar głębokości cieku 58
3.5.2. Pomiar wydajności ujęcia wody 59
3.5.3. Pomiar twardości wody 59
3.5.4. Klocek pomiarowy z parametrami ujęcia wody 59
3.5.5. Uniwersalny biometr półkolisty do badań ujęć wodnych 61
3.5.6. Specjalistyczne biometry do badania parametrów wody 62
3.5.7. Biometr do pomiaru stopnia twardości wody w mval /dm3 63
3.5.8. Biometr do pomiaru odczynu pH 64
3.5.9. Czystość bakteriologiczna wody 65
3.6. Biometry diagnostyczne 66
3.6.1. Pomiar obciążenia organizmu promieniowaniem geopatycznym 66
3.6.2. Pomiar obciążenia organizmu promieniowaniem radioaktywnym 67
3.6.3. Biometr diagnostyczny dr Wooda 68
3.6.4. Angielski biometr diagnostyczny 69
3.6.5. Badanie stref diagnostycznych na dłoniach 70
3.6.6. Biometr kręgosłupa 72
3.6.7. Biometr „człowieka astronomicznego” 74
3.6.8. Diagnoza pracy czakr 75
3.6.9. Uproszczona diagnoza aury 76
3.6.10. Testowanie stanu energetycznego 77
3.6.11. Testowanie meridianów 78
3.6.12. Pomiar ciśnienia krwi 79
3.6.13. Strefy diagnostyczne na głowie 80
3.6.14. Testowanie sprawności układów 82
3.6.15. Dobieranie składu substancji 84
3.6.16. Aparat Nareta 85
3.6.17. Analiza witamin, mikroelementów i substancji toksycznych 86
3.6.18. Dobór ziół i roślin leczniczych 87
3.6.19. Badanie ładunków ujemnych i dodatnich 89
3.6.20. Biometr z jotą jako wzmacniaczem 90
3.6.21. Analiza ogólna kolorów radiestezyjnych 91
3.6.22. Szczegółowa analiza kolorów 92
3.6.23. Testy biometryczne organów 93
3.6.23.1.Testowanie kości i stawów 94
3.6.23.2. Ustalanie podłoża chorób 95
3.7. Ustalenie działań terapeutycznych 97
3.7.1. Esencje kwiatowe dr Bacha 97
3.7.2. Aromaterapia 99
3.7.3. Homeopatia 103
3.7.4. Terapia kamieniami szlachetnymi i minerałami 110
3.7.5. Sole Schüsslera 115
3.7.6. Oddziaływanie drzew i roślin 116
3.7.7. Oddziaływanie dźwięków 119
3.7.8. Wodolecznictwo 120
3.8. Inne biometry 122
3.8.1. Określanie pogody 122
3.8.2. Biometry do kształtowania charakteru 123
3.8.3. Runy 126
3.8.4. I Cing 128
4. Zakończenie 131
5. Bibliografia 132
5.1. Wybór książek dotyczących wahadlarstwa i radiestezji 132
5.2. Bibliografia ważniejszych artykułów Leszka Mateli omawiających zagadnienia radiestezji i tematy pokrewne 133
5.3. Bibliografia publikacji książkowych Leszka Mateli poświęconych radiestezji i zagadnieniem pokrewnym 135
Koszyk
Strona główna
Katalog
Dostawa 
Płatność
Kontakt
Warsztaty
Artykuły
