Przeczytałam książkę, obejrzałam film. Książka wydala mi się lepsza, pełniejszy przekaz, relaksowała już przez samą lekturę. Mam ją zawsze pod ręką i czytam okazjonalnie. Filmu nie mam. Trzeba go jednak obejrzeć cały, poświęcić więcej czasu.
Ale.....gdy dopadnie mnie gorszy nastrój, dołek, nie mam głowy na czytanie. Nie mam ochoty na dręczące, frustrujące wieści medialne. Chciałabym po prostu zagłębić się w optymizmie. Naładować akumulatory, wyłączyć złe myślenie. Dlaczego nie ma filmu? Czy ktoś może mi odpowiedzieć?

Niedawno odbyłam seans hipnozy leczniczej. To nieprawdopodobne jak słowa (tylko słowa!) mogą oddziaływać na człowieka. Od seansu słucham płyty p Andrzeja. Jest to swojego rodzaju usypianka. Słucham, wyobrażam sobie to czego słucham. Wszystkie sugestie związane z poprawą jakości życia zapadają w umusł izaczynają działać. Szybciej niż myślałam. Na przeciw tego - wszystkie kina akcji, zmyślane historie są śmiesznie dziecinne.

Książka interesująca, a przede wszystkim potrzebna tym, którzy wynieśli z dzieciństwa pewien deficyt uczuć. Najbardziej podoba mi się w niej to, że nie daje czasu na rozpamiętywanie i użalanie się nad sobą, tylko obok teoretycznych rozważań, proponuje pracę. Pisanie i powtarzanie afirmacji zajęło mi trochę czasu ale dokonały się też we mnie pewne przemiany - głównie nastawienia do przeszłości. Poza tym uświadomiłam sobie, że nic nie przychodzi ot tak sobie. Tej książki nie wystarczy tylko przeczytać. Zachęcała bym wszystkich do wykonywania zawartych w niej poleceń. Jestem przekonana, że kiedyś jeszcze wrócę do tych zadań. Przecież praca nad sobą nigdy się nie kończy. Uświadomiłam sobie też, że nie wszystko co się źle działo w moim życiu było moją winą. Odczuwalnie wzrosło też poczucie mojej wartości. A to przecież bardzo wiele.